Jedna od najuočljivijih specifičnosti razvoja istočnoslovenskih jezika nalazi se u činjenici da su se tri istočnoslovenska jezika kasnije od drugih [[SlovenskiSlavenski jezici|slovenskihslavenskih jezika]] razvila u posebne jezike. Između praslovenskog, sa jedne strane, i posebnih istočnoslovenskih jezika, sa druge, imamo period od nekoliko [[vijek]]ova u kojem je na istočnoslovenskoj teritoriji postojao staroruski jezik ([[ruski]]: drevnerusskiй яzыk), koji se od drugih slovenskih jezika odvajao i mnogim strukturnim osobinama, i tipom književnojezičke norme, i mnogim dijalekatskim posebnostima, što je u različitom obimu i obliku odredilo specifičnosti potonja tri istočnoslovenska jezika. Drugim rečima, u istoriji istočnoslovenskih književnih jezika postoje dva glavna perioda: prvi, zajednički, kada je postojao samo jedan istočnoslovenski jezik (opšteistočnoslovenski), koji se danas u nauci naziva staroruskim, i drugi period, kada se iz tog jezika izdvajaju i u književnom i normativnom pogledu zasebno uobličavaju tri posebna jezička standarda.
