Razlika između verzija stranice "Glukagon"

 

Jedan od najjačih stimulusa za oslobađanje glukagona je pad koncentracije glukoze u krvi ([[hipoglikemija]]). Kad se koncentracija glukoze poveća slabi lučenje glukagona, a poveća se lučenje inzulina. Na taj način se uzajamnim dejstom glukagona i inzulina održava stalna koncentacija glukoze u krvi. Najveći dio dejstva glukagon ostvaruje u [[jetra|jetri]]. Ćelije [[pankreas]]a luče glukagon direktno u krv, koja [[portalni krvotok|portalnim krvotokom]] prvo dospjeva u jetru. Jetra sadrži velike koncentracije razervnog [[glikogen]]a, koji je u stvari [[polisaharid]]. Njegovom razgradnjom oslobađa se [[glukoza]]. Glukagon ostvaruje dejstvo vezivanjem za receptore na ćelijama jetre, [[hepatociti]]ma. Aktiviranjem receptora, preko G proteina aktivira se enzim [[adenil ciklaza]] koji iz [[ATP]]-a stvara [[c-AMP]] (ciklični adenozin monofosfat), koji djeluje kao drugi prenosilac. C-AMP dalje aktivira enzim protein [[kinaza|kinazu]], čime se pokreće enzimska kaskada koja dovodi do fosforilacije raznih drugih enzima. Procesom fosforilacije se u ćelijama jetre aktivira enzim [[fosforilaza]], koja ubrzava proces razgradnje glikogena. Istovremeno se inhibišu (fosforilacijom) enzimi koji učestvuju u stvaranju gliokena. Razlaganjem glikogena prvo nastaje glukozo-1-fosfat, koji se zatim prevodi u glukozo-6-fosfat. Aktiviranjem enzima glukozo-6-fosfataza (specifičan enzim za ćelije jetre), pod čijim dejstvom nastaje običan molekul glukoze, koji može napustiti ćelije jetre i otići u [[krvotok]].

 

[[Kategorija:Hormoni]]