Molekularni oblak

Molekularni oblak je hladan oblak koji se sastoji od gustog interstelarnog materijala. Sastoje se uglavnom od ioniziranog hidrogena s manjom količinom (oko 1%) interstelarne prašine. Njihova masa može da bude 100 puta veća od našeg Sunca. Najveći se nazivaju Veliki molekularni oblaci, GMC (eng. Giant Molecular Clouds) čija masa je 1000.000 veća od Sunčeve. U našoj galaksiji je do sada otkriveno 400-500 GMC-a. Tu se rađaju i nove zvijezde. Najpoznatiji se nalazi u Orionovoj maglini (NGC 1976) udaljenoj 1500 sg, ima masu 100.000 Sunčevih masa i najveće razmjere oko 100 sg.^[1]

Istraživanje i otkriće uredi

Astronom Henk van de Hulst prvi je teoretizirao da se vodonik može pratiti u međuzvjezdanom prostoru pomoću radio signala.

Historija koja se odnosi na otkriće molekularnih oblaka usko je povezana sa razvojem radio astronomije i astrohemije. Tokom Drugog svjetskog rata, na malom naučnom skupu, Henk van de Hulst je prvi put izvijestio da je izračunao da neutralni atom vodonika treba da prenosi radio signal koji se može detektovati.[3] Ovo otkriće je bio važan korak ka istraživanju koje će na kraju dovesti do otkrivanja molekularnih oblaka.

Kada se rat završio, holandski astronomi, svjesni pionirskih radioastronomskih opservacija koje su izveli Jansky i Rever u SAD-u, promijenili su namjenu antena u obliku tanjira koje su prolazile duž holandske obale (nekada radarski sistem upozorenja korišten od strane Nijemaca). Ove antene su modificirali u radio teleskope, počinjući potragu za vodoničnim potpisom u dubinama svemira ^[2].

Neutralni atom vodika sastoji se od protona s elektronom u orbiti. I proton i elektron imaju jednu karakteristiku spina (obrtanja oko svoje ose). Kada spin stanje pređe iz paralelnog stanja u antiparalelno, koje sadrži manje energije, atom se oslobađa viška energije zračenjem spektralne linije na frekvenciji od 1420,405 MHz.

Ova frekvencija je općenito poznata kao linija od 21 cm, što se odnosi na njenu valnu dužinu u radio opsegu. Linija od 21 cm je potpis HI i čini gas vidljivim astronomima na Zemlji. Otkriće linije od 21 cm bio je prvi korak ka tehnologiji koja bi omogućila astronomima da otkriju spojeve i molekule u međuzvjezdanom prostoru ^[3].

Također pogledajte uredi

Reference uredi

^ Linda K. Glover, 2005 - DIE GROSSE NATIONAL GEOGRAPHIC ENZYKLOPÄDIE WELTALL,National Geographic Deutschland, Hamburg ISBN 3-937606-26-2 njem.
^ Beech, Martin (2017). "The Pillars of Creation". SpringerLink. doi:10.1007/978-3-319-48775-5. ISBN 978-3-319-48774-8.
^ Verschuur, Gerrit L. (2015). The invisible universe: the story of radio astronomy. Astronomers' universe (3 ed.). Cham Heidelberg: Springer. p. 71. ISBN 978-3-319-13421-5.

Vanjski linkovi uredi

http://www.britannica.com/EBchecked/topic/151690 (en)
http://loke.as.arizona.edu/~ckulesa/research/overview.html Arhivirano 19. 6. 2012. na Wayback Machine (en)
http://www.eso.org/public/images/potw1448a/ (en)

[ENZYKLOPÄDIE_WELTALL-1] Linda K. Glover, 2005 - DIE GROSSE NATIONAL GEOGRAPHIC ENZYKLOPÄDIE WELTALL,National Geographic Deutschland, Hamburg ISBN 3-937606-26-2 njem.

[2] Beech, Martin (2017). "The Pillars of Creation". SpringerLink. doi:10.1007/978-3-319-48775-5. ISBN 978-3-319-48774-8.

[3] Verschuur, Gerrit L. (2015). The invisible universe: the story of radio astronomy. Astronomers' universe (3 ed.). Cham Heidelberg: Springer. p. 71. ISBN 978-3-319-13421-5.

[1]

[2]

[3]