Život drugih
Život drugih (njemački: Das Leben der Anderen) jest njemački dramski film snimljen 2006. godine, koji obilježava filmski igrani debi Floriana Henckela von Donnersmarcka, o praćenju stanovnika Istočnog Berlina od strane agenata Stasi-ja, tajne policije Istočne Njemačke (GDR). Glavne uloge tumače Ulrich Mühe kao Stasi kapetan Gerd Wiesler, Ulrich Tukur kao njegov nadređeni Anton Grubitz, Sebastian Koch kao dramatičar Georg Dreyman, i Martina Gedeck kao Dreymanova ljubavnica, istaknuta glumica po imenu Christa-Maria Sieland.
| Život drugih | |
|---|---|
 | |
| Izvorni naslov | Das Leben der Anderen |
| Režiser | Florian Henckel von Donnersmarck |
| Producent |
|
| Scenarist(i) | Florian Henckel von Donnersmarck |
| Uloge | |
| Muzika | |
| Kinematografija | Hagen Bogdanski |
| Montaža | Patricia Rommel |
| Produkcija |
|
| Distributer |
|
| Premijera | 2006. |
| Trajanje | 137 minuta |
| Zemlja | Njemačka |
| Jezik | Njemački |
Film je objavljen u Njemačkoj 23. marta 2006. godine. U isto vrijeme, scenarij je objavio Suhrkamp Verlag. Na 79. dodjeli "Oscara" Život drugih je osvojio Oscara za najbolji strani film. Film je ranije osvojio sedam nagrada Deutscher Filmpreis - uključujući i one za najbolji film, najbolju režiju, najbolji scenarij, najboljeg glumca i najboljeg sporednog glumca - postavljajući novi rekord sa 11 nominacija. Također je nominiran za najbolji strani film na 64. dodjeli "Zlatnog globusa". Film je imao budžet od 2 miliona dolara zaradivši više od 77 miliona dolara širom svijeta.[1]
Prikazan 17 godina nakon pada Berlinskog zida, obilježavajući kraj istočnonjemačke socijalističke države, bio je prvi značajan dramski film o toj temi nakon niza komedija kao što su Zbogom, Lenjine! i Sunčana aleja. Ovaj pristup je široko prihvaćen u Njemačkoj, iako su neki kritizirali humanizaciju Wieslerovog lika. Mnogi bivši Istočni Nijemci bili su zapanjeni činjeničnom tačnošću filma i atmosfere, precizno prikazujući državu koja se ujedinila sa Zapadnom Njemačkom i prestala postojati 16 godina prije prikazivanja filma. Autentičnost filma smatrana je značajnom, s obzirom da je režiser odrastao izvan Istočne Njemačke i imao je samo 16 godina kada je pao Berlinski zid.[2]
Radnja uredi
Godine 1984. Istočna Njemačka, kapetanu Stasi-ja Gerdu Wiesleru (Ulrich Mühe), pod šifrovanim imenom HGW XX/7, naređeno je da špijunira dramatičara Georga Dreymana (Sebastian Koch), koji je izbjegao praćenje od strane države zbog svojih pro-komunističkih pogleda i međunarodnog priznanja. Wiesler i njegov tim upadaju u njegov stan, postavljaju opremu za nadzor na tavanu i počinju da izvještavaju o Dreymanovim aktivnostima. Wiesler saznaje da je Dreyman stavljen pod nadzor na zahtjev ministra kulture, Bruna Hempfa (Thomas Thieme), koji potajno priželjkuje Dreymanovu djevojku, glumicu Christa-Maria Sieland (Martina Gedeck). Nakon intervencije Wieslera, Dreyman otkriva da Sieland ima vezu sa Hempf-om i preklinje je da se više ne susreće s njim. Sieland bježi u obližnji bar gdje je Wiesler, koji se predstavlja kao njen obožavatelj, ohrabruje da bude vjerna sebi. Ona se vraća kući i miri se s Dreymanom.
Na Dreymanovoj rođendanskoj zabavi, njegov prijatelj Albert Jerska, pozorišni režiser koji se nalazi na crnoj listi, daje mu note za kompoziciju Sonate vom Guten Menschen (Sonata za dobrog čovjeka). Ubrzo nakon toga, Jerska se objesio. Dreyman odlučuje da objavi anonimni članak u Der Spiegelu, istaknutom zapadno-njemačkom sedmičnom magazinu. Dreymanov članak optužuje državu da prikriva povišene stope samoubistava u zemlji. Budući da su sve istočno-njemačke pisaće mašine registrirane i prepoznatljive, urednik Spiegel-a prokrijumčari Dreymanu jednu minijaturnu pisaću mašinu s crvenom trakom. Dreyman skriva pisaću mašinu ispod poda svog stana, ali ga je vidjela Sieland. Kada se Dreyman i njegovi prijatelji pretvaraju u pokušaju prebjega kako bi utvrdili da li je njegov stan prisluškivan, Wiesler ne upozorava graničare niti svog nadređenog pukovnika Antona Grubitza (Ulrich Tukur) i urotnici vjeruju da su sigurni.
Dreymanov članak je objavljen, razljutivši istočnonjemačke vlasti. Stasi dobija kopiju, ali je ne može povezati ni sa jednom registrovanom pisaćom mašinom. Kada Sieland odbija Hempfa kao ljubavnika, on naređuje Grubitzu da je uhapsi. Ona je ucijenjena da otkrije Dreymanovo autorstvo članka, iako, nakon što Stasi pretražuje njegov stan, ne mogu pronaći pisaću mašinu. Grubitz, sumnjiv da Wiesler nije spomenuo ništa neobično u svojim dnevnim izvještajima o praćenju, naređuje mu da izvrši naknadno ispitivanje Sieland. Wiesler prisiljava Sieland da mu kaže gdje je pisaća mašina sakrivena.
Grubitz i Stasi se vraćaju u Dreymanov stan. Sieland shvata da će Dreyman saznati da ga je izdala i pobjegla je iz stana. Kada Grubitz skida pod, pisaća mašina je nestala - Wiesler ju je uklonio prije nego što je stigao tim za pretraživanje. Nesvjesna toga, Sieland odlazi do jedne ulice i izvršava samoubistvo stojeći na putu jednog kamiona. Grubitz obavještava Wieslera da je istraga završena, kao i Wiesler-ova karijera: preostalih 20 godina u agenciji će biti u Odjeljenju M, mrtva pozicija za osramoćene agente.
9. novembra 1989. Wiesler radi na otvaranju i kontroli pisama kada mu kolega kaže za pad Berlinskog zida. Wiesler tiho ustaje i napušta kancelariju, potičući svoje saradnike da učine isto. Dvije godine kasnije, Hempf i Dreyman se sastaju dok prisustvuju predstavi Dreymanove drame. Dreyman pita bivšeg ministra zašto ga nikada nisu pratili. Hempf mu kaže da je bio pod punim nadzorom još od 1984. Dreyman pretražuje svoj stan i pronalazi uređaje za prisluškivanje.
U arhivi Stasi-ja, Dreyman pregleda dokumente koji su se čuvali o njemu dok je bio pod nadzorom. On saznaje da je Sieland otpušten neposredno prije druge pretrage i tako nije mogao ukloniti pisaću mašinu. Isprva je zbunjen lažnim i kontradiktornim informacijama o njegovim aktivnostima, ali kada dolazi do konačnog izvještaja, vidi otisak prsta crvenom tintom. Dreyman konačno shvata da je oficir zadužen za njegovo nadgledanje oficir Stasija pod kodnim imenom HGWXX/7 koji je skrivao njegove ilegalne aktivnosti, uključujući i njegovo autorstvo članka o samoubistvima, i da je upravo on bio taj koji je uklonio pisaću mašinu iz njegovog stana. Dreyman traga za Wieslerom, koji sada ima težački posao. Ne znajući šta da mu kaže, on odlučuje da mu ne prilazi. Dvije godine kasnije, Wiesler prolazi pored izloga knjižare, gdje se promovira Dreymanov novi roman, Sonate vom Guten Menschen. On ulazi i otvara kopiju knjige, otkrivajući da je posvećena agentu "HGWXX/7, u znak zahvalnosti". Duboko potresen, Wiesler kupuje knjigu. Kada prodavačica pita da li želi da bude umotana kao poklon, on odgovara: "Ne. Ovo je za mene."
Uloge uredi
|
|
Kritike uredi
Film je dobio pozitivne kritike. Rotten Tomatoes ga je ocijenio kao "Certified Fresh" na osnovu 142 pozitivne recenzije od ukupno 160 što iznosi 93%. Konsenzus kritičara glasi: "Za razliku od tradicionalnih špijunskih filmova, Život drugih ne žrtvuje likove za napete potjere, a izvedbe, (posebno one pokojnog Ulricha Muhea) ostaju s vama.[3]
Slijedi izabrana kritika:
Poput komunističkog lova na vještice koji je 50-tih godina prestrašio Amerikance, Stasi 80-ih godina proganja Istočnu Njemačku. Oni su sivi ljudi koji vrebaju iz sjene, primjećujući svaki pokret osumnjičenih pobunjenika... Ulrich Mühe glumi jednog od ovih GDR-ovih agenata, podesno nazvanog Wiesler u velikom debiju za Floriana Henckela von Donnersmarcka. On nudi rijetku i fascinantnu sliku života iza Berlinskog zida. Najnovija Wiesler-ova meta je slavni dramski pisac Georg Dreyman (Sebastian Koch poznat iz filma Black Book), ali u početku se čini da je operacija uzaludna. Iz njegove prljave jazbine preko puta Dreymanovog stana, Wiesler sluša Dreymana i njegovu devojku Christu-Mariu (Martina Gedeck), njihovo besposleno ćaskanje ili uključivanje u ono što je smiješno ocijenjeno kao "različiti akti intimnosti". Međutim, nakon samoubistva direktora sa crne liste, Dreyman odlučuje da napiše žalbu protiv države.
Sve do tog vremena to nije pobuna dvojice muškaraca, već njihova neobična povezanost koja stvara intrige. Nesvjesni Dreyman je gurnut prema pobuni zbog Wieslerovog tajnog uplitanja, jer oboje pokušavaju zaštititi Christa-Mariju od lascivnih kandži ministra vlade (Thomas Thieme). Wiesler-ov postepeni prelazak od lojalnog poslušnika do stvarnog ljudskog bića je mjesto gde je film najmoćniji. Ljubavna priča između Dreymana i Christa-Marie ne pokreće najdublja osjećanja istom silinom. Napetost se također smanjuje u završnoj fazi, dok Von Donnersmarck zaokružuje priču sa savršenim završetkom. On stiže tamo na samom kraju, pa čak i kada tempo lagano zaostaje, jednostavno se ne može odoljeti a da se ne gleda ...
Stella Papamichael, BBC Movies.[4]
Nagrade uredi
Oscar uredi
BAFTA uredi
Reference uredi
- ^ "The Lives of Others (2007)". Box Office Mojo. Pristupljeno 25. 10. 2007.
- ^ Ash, Timothy (31. 5. 2007). "The Stasi on Our Minds". The New York Review of Books. Pristupljeno 17. 11. 2014.
It was therefore with particular interest that I recently sat down to watch The Lives of Others, this already celebrated film about the Stasi, made by a West German director who was just sixteen when the Berlin Wall came down.
CS1 održavanje: nepreporučeni parametar (link) - ^ The Lives of Others/ Život drugih na Rotten Tomatoesu
- ^ "The Lives Of Others (Das Leben der Anderen) (2007)Munich (2005)". BBC Movies. Pristupljeno 14. 6. 2019.